Тугія густыя сьнягі,
зьмяшаныя зь цёплай крывёю,
са сьвежаю сіняй зямлёю,
прыстылі да твару тугі.
Зямлі лугавое сьвятло
з грудзей навальнічных грамніцаў,
як сонцы шпурляе ў крыніцы,
маланкі і сэрцы – ў жытло.
I той, хто кахае мяне
мацьней ад Радзімы і волі,
са мною
ня будзе
ніколі!..
...І смык скамянеў на струне.
I петлі на горлах радкоў.
Рагочуць радкі, быццам раны:
каскадам крывавым праз краны,
напорам – з прарваных вякоў!
Зжывуся з жыцьцём наўсуцэль!
Ня гневайся, горды, прыгожы, –
і сьмерці ня дасьць нам Бог, можа,
калі ўжо ня даў нам дзяцей?..
9.IX.2004.
|
|
